Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου album των Black Keys (El Camino, 6/12/2011, επίσημη κυκλοφορία), το Music Got Soul κάνει μία αναδρομή στην μέχρι τώρα πορεία της Αμερικάνικης Blues Rock μπάντας.
Οι Black Keys δημιουργήθηκαν το 2001 στο Akron του Ohio από τους Dan Auerbach (Guitar/Vocals) και Patrick Carney (Drums). Ο ήχος τους έχει σαν βάση τα Blues και την Rock μουσική (κάποιοι χαρακτήρισαν τον ήχο τους ως Blues-Punk) με βασική επιρροή όλους τους μεγάλους μπλουζίστες με βασικότερη από όλες τον Junior Kimbrough, για τον οποίο κυκλοφόρησαν το 2006 ένα EP Tribute (Chulahoma: The Songs of Junior Kimbrough). Από το 2001 μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 7 Studio Albums, 1 Live Album, 2 EPs και 16 Singles. Ας δούμε όμως την πορεία τους μέσα από την δισκογραφία τους.
Το 2002 κυκλοφορούν το 1ο τους album με την Alive Records, μία ανεξάρτητη εταιρία που ειδικευόταν στο να παρουσιάζει Garage Rock, Psychedelic Rock, Power Pop και Blues Rock συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Την παραγωγή κάνει Patrick Carney ενώ την σύνθεση των 13 τραγουδιών υπογράφουν και τα δύο μέλη της μπάντας, εκτός από τις 4 διασκευές (Busted, το Skinny Woman του R.L. Burnside, Do The Rump-Junior Kimbrough, Run Me Down-Muddy Waters και She Said, She Said-Beatles). Καλύτερες στιγμές του δίσκου τα Busted, Leavin' Trunk, Heavy Soul, She Said She Said και Brooklyn Bound. Η κυκλοφορία του σε βινύλιο, πριν λίγο καιρό, περιέχει μία ακόμα διασκευή, το No Fun των Stooges, εκτέλεση που πρωτοεμφανίστηκε στο EP "The Moan" το 2004.
Το 2003 έρχεται το 2ο album και η αλλαγή δισκογραφικής εταιρίας. Το "Thickfreakness" κυκλοφορεί από την Fat Possum, μία ακόμα μικρή και ανεξάρτητη εταιρία που μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι είχε στις τάξεις της καλλιτέχνες όπως ο R.L. Burnside, T-Model Ford, Solomon Burke κ.α. αλλά και τον αγαπημένο τους Junior Kimbrough. Την παραγωγή κάνει πάλι Patrick Carney, ενώ ο αριθμός των διασκευών μειώνεται στις δύο (Have Love Will Travel-Richard Berry και Everywhere I Go-Junior Kimbrough) ενώ κυκλοφορούν και 3 singles από τον δίσκο, τα Set You Free, Hard Row και Have Love Will Travel, με το τελευταίο να φτάνει μέχρι το No 77 του Αμερικάνικου Chart. Μία σημαντική αλλαγή σε σχέση με τον πρώτο δίσκο είναι ότι στο "Midnight In Her Eyes" χρησιμοποιούν για πρώτη φορά μπάσο (Dan Auerbach). Ο συγκεκριμένος δίσκος αρχίζει και κάνει τους Black Keys γνωστούς πέρα από τα σύνορα της Αμερικής ( No 182 στο UK Album Chart) και δεν είναι λίγοι αυτοί που τους θεωρούν μπάντα στο ίδιο υψηλό επίπεδο με εκείνο των White Stripes. Καλύτερες στιγμές του δίσκου τα Hard Row, Set You Free, Midnight In Her Eyes, Have Love Will Travel και If You See Me.
Το 2004 η Alive Records κυκλοφορεί το Ep "The Moan". Ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη τους ηχογράφηση την οποία η Alive Records αποφάσισε να κυκλοφορήσει μετά την επιτυχία του "Thickfreakness". Περιέχει 4 κομμάτια τα The Moan, μία εναλλακτική εκτέλεση του Heavy Soul, την διασκευή του No Fun των Stooges και τέλος την Radio Edit εκτέλεση του Have Love Will Travel. Η διασκευή του No Fun είναι όλα τα λεφτά σ' αυτό το EP.
Τον Σεπτέμβρη του 2004 κυκλοφορούν το 3ο album τους. Το όνομα αυτού Rubber Factory. Ηχογραφημένο σε ένα εγκαταλελειμένο εργοστάσιο στην γενέτειρα τους, το Akron, συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το "Thickfreakness". Αυτό που δεν έμεινε στάσιμο είναι η αναγνωρισιμότητα της μπάντας. Αρχίζουν και εμφανίζονται σε περισσότερα Charts. No 143 στο US Chart, No 18 στην Αυστραλία, No 123 στην Γαλλία και τέλος No 62 στο UK Album Chart. Την παραγωγή υπογράφει για άλλη μια φορά Patrick Carney ενώ 3 singles προκύπτουν και απ' αυτό το album, τα 10 A.M. Automatic, Till I Get My Way και Girl Is On My Mind. Συνεχίζοντας την παράδοση των δύο προηγούμενων δίσκων, στο Rubber Factory θα βρούμε και δύο διασκευές, τα Grown So Ugly του Robert Pete Williams και το Country κομμάτι των Kinks Act Nice And Gentle. Στιγμές του δίσκου που ξεχωρίζουν τα When The Lights Go Out, 10 A.M. Automatic, Girl Is On My Mind, Act Nice And Gentle και Keep Me.
Με άλλο ένα Ep, το 2006, αποχαιρετούν την Fat Possum. Πρόκειται για ένα tribute album αφιερωμένο σε μία από τις μεγαλύτερες επιρροές τους, τον Junior Kimbrough. Ο Τίτλος του Chulahoma: The Songs of Junior Kimbrough. Περιέχει 6 κομμάτια του μεγάλου μπλουζίστα από το Mississippi, που έφυγε το 1998 σε ηλικία 67 ετών. Το 7ο τραγούδι του EP ονομάζεται " Junior's Widow" και πρόκειται για ένα μικρό μονόλογο της χήρας τουJunior Kimbrough, η οποία πέρα από τις ευχαριστίες στο συγκρότημα που τίμησε μ' αυτόν τον τρόπο τον σύζυγο της, εκφράζει και την υπερηφάνεια που θα αισθανόταν ο ίδιος ο Kimbrough αν είχε την δυνατότητα να ακούσει αυτόν τον δίσκο. Το "Work Me" ξεχωρίζει από ένα EP που φαντάζει σαν εσωτερική ανάγκη της μπάντας, πέρα από οτιδήποτε άλλο.
Το Magic Potion που κυκλοφορεί τον Σεπτέμβρη του 2006 φαντάζει σαν το μαγικό φίλτρο που ψάχνει η μπάντα για να κάνει την δουλειά της πιο γνωστή στον κόσμο. H νέα τους εταιρία (Nonesuch) είναι θυγατρική της Warner Bros Record και δείχνει ικανή να βοηθήσει στην επίτευξη αυτού του στόχου. Την παραγωγή του album υπογράφουν πλέον ως Black Keys, ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι συνθέσεις του δίσκου είναι αποκλειστικά δικές τους σε αντίθεση με ότι είχε συμβεί στις προηγούμενες δουλειές τους. Αυτές οι αλλαγές δεν άρχισαν να αποδίδουν καρπούς, άμεσα, στα charts, ενώ τα 3 singles του δίσκου (Your Touch, You Are The One, Just Got To Be) συνεχίζουν να περνούν απαρατήρητα στις αντίστοιχες κατηγορίες. Το νερό, της παγκόσμιας καταξίωσης, όμως είχε ήδη μπει στο αυλάκι. Ξεχωριστή στιγμή, πέρα από τα εκπληκτικά 3 singles, είναι το Strange Desire, ένα Blues κομμάτι που αγγίζει τα όρια της ψυχεδέλειας.
Το 2008 είναι η χρονιά της μεγάλης αλλαγής. Στο 5ο album τους, Attack & Releases, την παραγωγή κάνει ο Danger Mouse (Brian Joseph Burton), ο οποίος μαζί με τον Cee Lo Green απάρτιζαν τους Gnarls Burkley. Μέχρι εκείνη την στιγμή είχε συνεργαστεί κυρίως με Hip-Hop και R&B καλλιτέχνες (Jay-Z, Cee Lo Green κ.α.) αλλά και με τους Gorillaz στο 2ο album τους. Το ύφος της μπάντας γίνεται πιο Roots Blues, οι κιθάρες ακούγονται πιο καθαρά και διάσπαρτα μέσα στον δίσκο ακούγονται ήχοι από πνευστά και πλήκτρα, με αποκορύφωμα το φλάουτο στο "Same Old Thing". Τις συνθέσεις υπογράφει η ίδια η μπάντα, εκτός από το "Things Ain't Like They Used To Be", μία υπέροχη μπαλάντα την οποία έγραψε μόνος του ο Dan Auerbach. Η απήχηση ήταν μεγαλύτερη από ποτέ. Έφτασε στο No 14 του US Album Chart, στο No 12 στην Αυστραλία, No 42 στο Βέλγιο, No 105 στην Γαλλία, No 65 στην Ολλανδία και τέλος No 34 στην Μ. Βρετανία. Από τον δίσκο προέκυψαν 3 singles, τα Strange Times ( το riff θυμίζει το Blue Orchid των White Stripes), I Got Mine και Same Old Thing. Οι αγαπημένες στιγμές από το Attack & Releases είναι πολλές αλλά θα ξεχωρίσουμε (πέρα από τα 3 singles) τα Lies, Remember When (Side B) ( Η εισαγωγή θυμίζει Ramones), So He Wan't Break και βέβαια το Things Ain't Like They Used To Be. Στα αξιοσημείωτα του δίσκου η συμμετοχή του κιθαρίστα Marc Ribot, πολύ γνωστού session μουσικού, κυρίως για τις συνεργασίες του με τους Tom Waits, Elvis Costello, Robert Plant & Alison Krauss, Elton John, Marianne Faithfull κ.α.
Το 2009 είναι χρονιά πειραματισμού. Κυκλοφορούν, με την συνεργασία μίας σειράς καλλιτεχνών της Hip-Hop μουσικής, το Blakroc. Το album δημιουργήθηκε μετά από προτροπή του Damon Dash , συνιδρυτή της Roc-A-Fella Records, ο οποίος είχε και την κύρια εποπτεία του όλου εγχειρήματος .Οι Ludacris, Mos Def, RZA, Nicole Wray και Q-Tip, συμμετέχουν στον δίσκο, μεταξύ άλλων. Η εμπορική του απήχηση δεν ήταν μεγάλη (μετα βίας έφτασε στο No 176 του US Album Chart) αλλά σε αντίθεση μ' αυτό το αποτέλεσμα κρίνεται εξαιρετικό. Πείθει και τον πιο δύσπιστο για τις γενετικές σχέσεις των Blues με την Hip-Hop μουσική αλλά και για το ότι οι Black Keys δεν φοβούνται να πειραματιστούν, κάτι που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε μεγάλη μπάντα. Τα On The Vista (Feat. Mos Def), Why Can't I Forget Him (Feat. RZA & Pharoahe Monch), Ain't Nothing Like You (Hoochie Coo) (Feat. Mos Def & Jim Jones, το μοναδικό single), Done Dit It (Feat. Nicole Wray & NOE) και What You Do To Me (Feat. Billy Danze των M.O.P, Jim Jones και με τα εκπληκτικά φωνητικά της Nicole Wray) είναι οι καλύτερες στιγμές του Blakroc.
Το 2010 είναι η χρονιά της καταξίωσης. Ενώ έχει προηγηθεί ένα προσωπικό album του Dan Auerbach (Keep It Hid, 2009) και το διαζύγιο του Patrick Carney, μπαίνουν στο studio με τον Danger Mouse και τον Mark Neill και υπογράφουν όλοι μαζί την παραγωγή του Brothers, του πιο άρτιου και όπως αποδείχθηκε του πιο εμπορικού τους album ως τώρα. Για τις ανάγκες του δίσκου επιστρατέυεται ο Tchad Blake, ως μηχανικός ήχου, παλιά καραβάνα και γνωστός για τις συνεργασίες του με τους Elvis Costello, Peter Gabriel, Pearl Jam, Tracy Chapman, Bonnie Raitt, μεταξύ άλλων. Τις 15 συνθέσεις του album υπογράφουν οι ίδιοι εκτός από μία διασκευή, την Soul μπαλάντα "Never Gonna Give You Up" του Jerry Butler. Το Brothers είναι ένα μίγμα Rock, Blues, Garage και Soul μουσικής, τα οποία παντρεύονται ανεπανάληπτα μεταξύ τους όσο πιο απλοικά ώστε να ακουστεί ευχάριστα σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Στα βασικά όργανα της μπαντας συμπεριλαμβάνονται πια σε μόνιμη βάση, το μπάσο και το πιάνο (Dan Auerbach). Τα 3 singles(Tighten Up, Howlin' For You και Next Girl) παρουσιάζουν τεράστια επιτυχία. Το album γίνεται Χρυσό στην Αμερική, Πλατινένιο στον Καναδά και Ασημένιο στην Μ. Βρετανία. Η εμπορική επιτυχία φέρνει και τις βραβεύσεις με σημαντικότερη αυτή των Grammy Award (Best Alternative Music Album για το 2011). Αν πρέπει να διαλέξεις κάποια τραγούδια (πέρα από Singles), απ' αυτόν τον εξαιρετικό δίσκο, αυτά θα ήταν τα Everlasting Light, The Only One, Too Afraid To Love You, Ten Cent Pistol, I'm Not The One, Never Gonna Give You Up και την εξαιρετική μπαλάντα που κλείνει τον δίσκο, These Days. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στο εξώφυλλο του δίσκου. Μέσα σε μαύρο φόντο γράφει απλά "This is an album by The Black Keys. The name of this album is Brothers".
Στις 6/12/2011 κυκλοφορεί το 7ο album τους, το El Camino. Θα περιέχει 11 συνθέσεις, γραμμένες όλες από την μπάντα. την παραγωγή υπογράφουν οι ίδιοι με τον Danger Mouse, για άλλη μια φορά. Πρόκειται για το πιο δυναμικό και πιο ρυθμικό τους album ως τώρα. Η αρχή γίνεται με το εκρηκτικό boogaloo Lonely Boy (1ο single, όποιος Dj σέβεται τον εαυτό του πρέπει να βρει χώρο στο πρόγραμμα του για αυτό το τραγούδι) ενώ η συνέχεια ανήκει στο Dead And Gone το οποίο συνεχίζει να ρίχνει λάδι στην φωτιά που άναψε το Lonely Boy. Στα Gold On The Ceiling και Little Black Submarines πλανάται από πάνω το φάντασμα των White Stripes, με το δεύτερο να κερδίζει τις εντυπώσεις, κυρίως λόγω της εισαγωγής του. Το Money Maker συνεχίζει από εκεί που έμεινε το Dead And Gone, ενώ το Run Right Back είναι το ένα από τα δύο πιο garage tracks του album. Το Sister σε κερδίζει με την χορευτική διάθεση που εκπέμπει και φαντάζει σαν ένα πιο ρυθμικό Tighten Up, ενώ το Hell Of the Season κλείνει την δυάδα των garage tracks. Το Stop Stop διακατέχεται από μία χίπικη ανεμελειά ενώ το Nova Baby κλείνει το μάτι σε groups όπως οι Editor και οι Interpol. Το album κλείνει με το Mind Eraser με το μπάσο να παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εν κατακλείδι το El Camino είναι ο άξιος συνεχιστής του Brothers. Ένα album που από το πρώτη νότα μέχρι την τελευταία, δεν σ' αφήνει σε ησυχία.
Παρακολουθώντας την πορεία των Black Keys αλλά και μετά την κυκλοφορία του El Camino, δικαιούνται να συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα group της δεκαετίας και ακόμα είμαστε στην αρχή.
